Het is nog vroeg in de ochtend van donderdag 5 november 2008. De laaghangende bewolking en de temperatuur van ongeveer 10 graden maken er een kille ochtend van. Ondanks het vroege ochtenduur en het kille weer, is het flink druk op het vliegveld Barcelona El Prat. Vooral in terminal 1 bij de incheckbalie van Iberia voor de vluchten naar Madrid, kijk eens hoe de mensen zich verdringen, de beveiliging moet er zelfs aan te pas komen. Verderop bij de incheckbalies en de gates voor de intercontinentale vluchten is het een stuk rustiger. Net nog is er een groep passagiers naar beneden gegaan om naar hun vliegtuig gebracht te worden. In die bus is zojuist een man ingestapt, hij maakt een enigszins gespannen indruk. Hij draagt een crèmekleurige jas met een blauwe spijkerbroek. In zijn ene hand heeft hij een laptoptas en over zijn rechterschouder hangt een kleine draagtas. Als je goed kijkt kun je op zijn instapkaart zien staan; destinación: Bogotá. Bogotá? Is dat niet de hoofdstad van Colombia? De bus stopt bij een vliegtuig van Air France. Een voor één stappen de passagiers uit de bus, lopen de trap op en verdwijnen in het vliegtuig, ook de zenuwachtige man in de crème jas stapt in.

Wat een geluk dat ik een plaats bij het raam had kunnen bemachtigen. Het vliegtuig steeg op (ooooh, héérlijk!) en ziedaar na een korte tijd, tijdens het omhoog klimmen, zag ik het plaatsje waar ik het laatst had gewoond onder me voorbij schieten. "Hasta luego, Vilanova i la Geltrú." Na een tussenstop in Parijs werd er koers gezet naar het zuid Amerikaanse land. Omdat ik als het ware terug in de tijd reisde kwam ik nog dezelfde dag aan op El Dorado International Airport.

Wat ik in Colombia wilde gaan doen? Ik had een prachtig project gevonden: meehelpen op een privéschool in de marketing en promotie. Nadat ik een aantal foto's en video's van de school had gezien was ik gelijk enthousiast geworden.

Tussen de kinderen werken, iets wat altijd een droom van me was geweest. Nou had ik al heel wat jaren kinderclubs en kerkelijk kinderwerk gedaan, maar dat was één keer in de week of soms om de veertien dagen. Maar dit, dit was toch echt wat anders; én in zuid Amerika én dagelijks tussen de kinderen.

Toen ik met m'n grote koffer in de ene hand, de laptoptas in de andere hand en de kleine draagtas over m'n rechterschouder de grote aankomsthal van het vliegveld uit liep, zag ik de directrice van de school op me afkomen. Via skype hadden we al heel wat video sessies gedaan. Zodoende kon ik haar makkelijk herkennen.

Wat een belevenis, in een miljoenenstad rondwandelen waar ik nog nooit was geweest, leven op een continent waar mijn familie (nog steeds) niets mee heeft. Toch was dit al m'n tweede kennismaking met zuid Amerika; in augustus 2007 had ik mijn vakantie in Perú doorgebracht. Ook een geweldige ervaring en belevenis. Zuid Amerika had mijn hart veroverd. Ik probeerde door middel  van lange e-mails de diverse familieleden te overtuigen van de schoonheid van dit continent met z'n uitermate vriendelijke bevolking.

Aangekomen bij de school werd ik overweldigd door de speelsheid van de lokalen en hun aankleding; een en al gezelligheid. Er is een binnenplaats waarvan de muren beschilderd zijn met levensgrote striphelden. Hier moeten kinderen zich wel thuis voelen. Dit wordt mijn werkplek voor de komende maanden. Echt super! Aan de slag.

De belevenissen stroom kreeg na een week of 5 een heel bijzondere draai. Vlak voor de Kerstdagen kwam de directrice naar me toe met de vraag of ik zou willen meehelpen in hun vakantiecursus. Met de kinderen wat eenvoudige activiteiten doen. Mijn hart begon te bonzen; voor de klas staan? Dat was wel een uitdaging zeg. Nog dichter bij de kinderen zijn. "En de marketing dan?" was mijn vraag. "Dat kun je buitenom de lestijden doen, toch?" was haar antwoord. Wow!

En toen, een weekje na de jaarwisseling, gebeurde hét; de directrice kwam weer naar me toe. Ze vertelde me dat ze zo tevreden over me was. Ondertussen waren de twee andere leraressen erbij komen staan. "Wil jij onze Engelse Teacher zijn?" Als ik daaraan denk gonst die vraag nog door m'n hoofd. "Wat! Echt voor de klas staan en lesgeven?"  Mijn God, dat was een stille droom die uit kwam.

Een duik nemen in een stroom van avonturen. Je mee laten slepen en hopen dat er geen einde aan komt. Colombia mi país querido!