Transporte Colectivo.

Bogotá, september 2011.

Tijdens een van mijn wandelingen aan de zuidkant van de Avenida Carrera 68 zag ik hoe de bekende gele taxi's kris kras tussen de, in allerlei kleuren uitgedoste, bussen door reden. Ook op deze avond kwam ik tot de ontdekking dat, na het ondergaan van de zon, de drukte van het verkeer bepaald nog niet was geminderd. 

Ter hoogte van Cici Aquapark stopte er opeens zo'n kleurig uitgedoste bus vlak bij me. Een krachtige bachata (soort zuid Amerikaanse muziek) klonk uit de luidsprekers van de bus om mijn oren te strelen en  m'n enthousiasme voor dit zuid Amerikaanse land in ere te houden. Tijdens het uitstappen van enkele passagiers observeerde ik de bus; van deze bus (horizontaal gezien) was de onderzijde groen, het middengedeelte bestond uit een brede donderblauwe band (voorzien van de nodige reclameteksten) en het bovenste deel samen met het dak was de kleur geel gespoten. Boven de ramen stond in felrode letters de naam van de busmaatschappij. Aan de voorzijde op het dak stonden, schuin naar achteren, 4 lichtgevende sprieten. De kleuren van iedere spriet varieerde om de 5 seconden door elkaar heen van oker geel naar signaal rood naar hemels blauw en fel paars. Ter hoogte van de dakgoot, net boven de naam van de busmaatschappij en rondom de gehele bus, hing een soort van veelkleurige kerstverlichting ongecontroleerd te knipperen. Onderaan het chassis, aan beide zijden tussen de wielassen in, was een feloranje ledverlichting aangebracht. Kleurrijk, of niet?  Terwijl een blauwgrijsachtige naar uitlaatgassen stinkende walm uit de uitlaat van de bus kwam zette hij zich rammelend en stampend in beweging richting Metropolis . Inderdaad richting Metropolis, want zoals bij alle bussen bevond zich een groot plakkaat op de linkerzijde van de voorruit waar het bus nummer en de wijken, bekende gebouwen en de belangrijkste opstappunten stonden. Als je met dat systeem niet bekend bent, is het een hele uitzoekerij om te weten te komen welke bus je moet hebben. Ondanks de enorme hoeveelheid bussen maar met het nodige speurwerk was het mij ook gelukt om daarachter te komen. Enne het mooie van dit bus systeem was dat je in- en uit kon stappen wanneer je wilde; hand opsteken om de aankomende bus te laten stoppen, of in de bus heel hard "para!" roepen om uit te kunnen stappen. Voor een paar euro kon je door een groot gedeelte van de stad worden gebracht.

Dit was het dagelijkse beeld van Bogotá anno 2011.